Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Id enim natura desiderat. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Quod quidem nobis non saepe contingit. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Duo Reges: constructio interrete. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Quid enim? Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Hoc sic expositum dissimile est superiori. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere.

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Sed tamen intellego quid velit. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse?

Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quare ad ea primum, si videtur; Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Non est igitur voluptas bonum. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.

Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Hoc non est positum in nostra actione. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Erat enim Polemonis.

Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Non autem hoc: igitur ne illud quidem.

• Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum.
• Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae.
• Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit.
• Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse.

1. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho;
2. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit.
3. Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum?
4. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit.

Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Nulla erit controversia. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Itaque ab his ordiamur. Minime vero istorum quidem, inquit. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec.

Sed quae tandem ista ratio est? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Scisse enim te quis coarguere possit? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?

Praeterea et appetendi et refugiendi et omnino rerum gerendarum initia proficiscuntur aut a voluptate aut a dolore. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Quippe: habes enim a rhetoribus; Praeclare hoc quidem. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Ita prorsus, inquam; Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Quae cum dixisset, finem ille.

Vides igitur, si amicitiam sua caritate metiare, nihil esse praestantius, sin emolumento, summas familiaritates praediorum fructuosorum mercede superari. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Stoicos roga. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Sed ego in hoc resisto; Paria sunt igitur.

Tria genera bonorum; Ecce aliud simile dissimile. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quare attende, quaeso. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Nam quid possumus facere melius? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Summum a vobis bonum voluptas dicitur.

Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat?

Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Si enim ad populum me vocas, eum. Dat enim intervalla et relaxat. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando;

1. Si quae forte-possumus.
2. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora.
3. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;
4. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M.
5. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.
6. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.

• An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat?
• Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret.
• Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur.

Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Non est igitur voluptas bonum. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Respondeat totidem verbis. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.

1. Non igitur bene.
2. Efficiens dici potest.
3. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens.
4. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata;
5. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.
6. Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur.

• Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;
• Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis.
• Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse;

At multis malis affectus. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Inde igitur, inquit, ordiendum est.