Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed ego in hoc resisto; Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Non risu potius quam oratione eiciendum? Duo Reges: constructio interrete. Sed nimis multa.

Sed nimis multa. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Ad eos igitur converte te, quaeso. Quid dubitas igitur mutare principia naturae?

Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Audeo dicere, inquit. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Restinguet citius, si ardentem acceperit.

Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. At certe gravius. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Nam neque virtute retinetur ille in vita, nec iis, qui sine virtute sunt, mors est oppetenda. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Si longus, levis; Sed ad bona praeterita redeamus.

Sed ille, ut dixi, vitiose. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Est, ut dicis, inquit; Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quae sequuntur igitur?

1. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.
2. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.
3. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset.
4. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;
5. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur.
6. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;

Tria genera bonorum; Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Eam stabilem appellas. Bonum patria: miserum exilium. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.

An hoc usque quaque, aliter in vita? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Sed quae tandem ista ratio est? Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Zenonis est, inquam, hoc Stoici.

Bonum patria: miserum exilium. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Sed haec omittamus; Pauca mutat vel plura sane; Tubulo putas dicere? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur.

At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Sedulo, inquam, faciam. In schola desinis. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Qui est in parvis malis. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.

• Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore.
• Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur.
• Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

1. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est.
2. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam.
3. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;
4. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere.

• Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem.
• Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.
• Paria sunt igitur.
• Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus;

Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Cave putes quicquam esse verius. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Avaritiamne minuis? Primum quid tu dicis breve? A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Ut id aliis narrare gestiant?

Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine; De hominibus dici non necesse est. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Quis istud possit, inquit, negare? Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

1. Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere.
2. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat;
3. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?
4. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis.
5. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?
6. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines.

Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis?

• Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet?
• In ipsa enim parum magna vis inest, ut quam optime se habere possit, si nulla cultura adhibeatur.
• Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.

Bonum integritas corporis: misera debilitas. Sint modo partes vitae beatae. Quo tandem modo? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.